We zijn net binnen als de telefoon gaat. De Franstalige monnik die tegenover ons staat, neemt op. Hij twijfelt geen seconde en geeft de telefoon direct aan Naomi. Enigszins hulpeloos kijkt hij haar aan. In het Nederlands legt zij de beller uit hoe je de laatste paar honderd meter het beste kan lopen om op de juiste plek bij het klooster aan te komen. Vijf minuten later komt een Nederlandse man de ruimte binnenstappen. Zijn naam is Cees en hij vertelt gelijk dat hij ontzettend blij was dat hij Naomi aan de telefoon had. Hij spreekt namelijk geen Frans, maar een beetje Engels en dat is soms best lastig in deze streek.

’s Avonds spreken we Cees uitgebreider tijdens de avondmaaltijd, die we ergens in een kleine kamer in het klooster nuttigen. We lachen wat na, want daar ging nog iets aan vooraf. De monnik had ons bij aankomst enigszins dwingend uitgenodigd om deel te nemen aan de avonddienst. Naomi en ik hadden echter andere plannen, we besloten om een lekker biertje te drinken in de avondzon op een plein in het nabijgelegen Dinant. Toen we daarna keurig op tijd voor het avondeten bij het klooster terugkwamen, bleek deze inmiddels hermetisch afgesloten; geen sterveling te bekennen. Na diverse rondjes er omheen te hebben gelopen en pogingen om toegang te krijgen, lukt dit uiteindelijk. Dezelfde monnik deed open, maar zijn gezicht stond allesbehalve zonnig.

Toen we de eetkamer binnen stapten zagen we Cees. Hij zat daar alleen en was blij om ons te zien. Hij bleek op verzoek van de monnik naar ons op zoek te zijn geweest vlak voor het avondeten. Blijkbaar waren we elkaar telkens net misgelopen. We lachen wat na en ik vraag Cees vervolgens wat hem beweegt om de camino te lopen. Hij blijkt ondernemer te zijn en hij heeft een detacheringsbedrijf. Hij heeft zijn bedrijf van scratch af aan zelf opgebouwd tot wat het nu is. Cees is spartaans opgevoed, heeft geleerd om hard te werken en dat is wat hij altijd heeft gedaan.

Een paar jaar geleden kwamen twee van zijn zoons in het bedrijf. Dat bleek een aardige vuurdoop, want vlak daarna kwam Cees in een burn-out. Zijn zoons moesten dus hun eigen weg vinden. Cees is trots en onder de indruk van hoe zijn zoons dat hebben gedaan. Hij ontdekte in die tijd het wandelen als manier om te herstellen en van het één kwam het ander. “Als ondernemer heb ik het altijd druk en er zijn altijd allerlei redenen om deze tocht niet te maken. Het komt nooit uit, want ik zit bijvoorbeeld in diverse besturen. Daarom heb ik besloten om het maar gewoon te gaan doen. Zodoende ben ik op pad gegaan.” Cees geeft aan dat hij zijn tempo wel wat wil terugschroeven, want elke dag vijfendertig tot veertig kilometer lopen blijkt toch wel iets te veel van het goede.

De volgende ochtend ontmoeten we elkaar opnieuw. Dit keer bij de ochtenddienst van de monniken. Na de voorgaande dienst te hebben gemist, was hier natuurlijk geen ontkomen meer aan. Het bleek een uniek kortdurend schouwspel. Daarna wandelen we via de kloostertuin en door het gebouw naar de eetkamer voor het ontbijt. We worden begeleid door dezelfde monnik. Hij blijkt geen last te hebben van ochtendhumeur, hij lacht en maakt grapjes. Hij heeft ook een speciale vraag voor ons. We mogen alle drie onze naam en een stukje inspiratie op een jakobsschelp schrijven. Ik blijk pelgrim nummer 55 te zijn, vermoedelijk van dit jaar 2023. De monnik vertelt ons dat de schelpen in juli tijdens een feestdag in een boom worden gehangen, samen met de schelpen mét inspiraties van andere pelgrims. Hoe bijzonder is dat!

Tijdens het ontbijt vraagt Cees ons wat voor werk wij doen. Naomi vertelt over haar werk in de Kraamzorg. Als ik daarna over Klimaatpositief Ondernemen vertel geeft Cees de volgende reactie: “Onze samenleving is erg individualistisch geworden. Kijk naar hoe werk door de jaren heen veranderd is en welke rol computers en telefoons nu spelen. Maar mensen zijn en blijven sociale wezens. Zij hebben behoefte aan verbinding en om samen een gemeenschap te vormen. Wat je vertelt over Klimaatpositief Ondernemen vind ik bijzonder en inspirerend. Je werkt dus aan het harmoniseren van een bedrijf op alle niveaus. Ik denk dat dit een gat in de markt is. De behoefte daaraan is denk ik groot. Ik werk zelf bijvoorbeeld als ondernemer ook vanuit de Piramide van Maslow. Ik ken geen enkel initiatief die dit doet en die voorziet in de behoefte die er nu is. Heel mooi en ik wil er ook graag meer van weten”.

Een halfuurtje later nemen we afscheid, na het uitwisselen van contactgegevens en natuurlijk een foto van ons drieën. Daarna vervolgen we ieder ons pad. Ik ben dankbaar voor weer zo’n mooie ontmoeting. Het valt mij opnieuw op hoe snel je verbinding kan maken met mensen die je nog niet kent, waarna je heel open en eerlijke gesprekken met elkaar hebt en vervolgens als vrienden uit elkaar gaat. Voor mij lijkt het erop dat deze gesprekken ‘als vanzelf’ ontstaan als je open en ontspannen gesprekken en ontmoetingen met anderen aangaat. En ik ben benieuwd of dit voor anderen ook zo werkt.

Mijn kinderen lachen er vaak om en zeggen “Als papa of mama mensen tegenkomen, dan vertellen ze binnen vijf minuten aan hen hun hele levensverhaal’. Ik lach dan altijd met ze mee en tegelijkertijd voelt het als rijkdom dat ik dit soort momenten mag beleven. Ik ben van mening dat iedereen dit soort momenten kan beleven en de eenvoudige sleutel daarvoor is ‘echte aandacht’, waardoor je elkaar echt ziet en hoort. Ik denk dat de behoefte daaraan zo groot is, dat Maslow deze gerust als primaire levensbehoefte aan zijn piramide had kunnen toevoegen. Daarom zie ik het voorzien in deze behoefte als één van de hoekstenen van Klimaatpositief Ondernemen én Klimaatpositief Samenleven.

En als Cees terug is van zijn tocht, zoek ik hem op en praten we verder.