Een kleine impressie van wat eraan vooraf ging. In de namiddag komen we aan bij een leuk huisje, op een heuvel gelegen, aan de rand van een Belgisch dorp in de Ardennen. Het huis is omgeven door een prachtige bloementuin. Het is mei en dus een bonte verzameling van kleuren. Er wordt naar ons gezwaaid vanuit de struiken. Een vrouw van begin zestig loopt ons met een brede glimlach tegemoet. Ze heet Bernadette en blijkt in het huis te wonen. Zij is onze gastvrouw voor de komende overnachting.

We krijgen een rondleiding door het huis en daarna de gelegenheid om ons even op te frissen na onze wandeldag. ’s Avonds wordt er voor ons gekookt. We leren elkaar over en weer beter kennen door samen vanuit openheid, ervaringen en verhalen te delen. Bernadette is moeder van drie kinderen, dertigers. Ze eet zelf zoveel mogelijk uit haar eigen tuin, heeft één vuilniszak aan afval per jaar, gebruikt energie van haar eigen zonnepanelen en heeft haar huis grotendeels zelf gebouwd. Bernadette is blij met haar huis, de plek en voelt dankbaarheid voor dat ze hier mag wonen en dat haar kinderen op deze plek zijn opgegroeid. Ze glundert van oor tot oor.

De volgende ochtend zitten we op tijd aan het ontbijt. Niet alleen omdat wij zelf weer een flinke wandeling voor de boeg hebben, ook omdat Bernadette de deur uit moet voor een cursus in het bos over het leren herkennen van eetbare planten. Ik vertel haar enthousiast dat ik haar huis qua sfeer en lieflijkheid prachtig vind, en ook nog eens zo mooi gelegen in de natuur. Ik zou er zo kunnen wonen, grap ik. Bernadette kijkt ineens iets ernstiger en deelt dat ze niet weet hoe lang ze hier nog kan blijven wonen. Ze heeft een flinke tuin, die ook nog eens steil omhoog loopt en alleen al het gras maaien is een aardige klus.

Ze is sinds een paar jaar gepensioneerd. Voorheen werkte ze als muziek- en dramadocent op verschillende plekken verspreid over België. Ze praat er gepassioneerd over. Bernadette geeft aan dat ze graag reist en dat het lastig is om mensen te vinden die de tuin willen doen terwijl zij weg is. In mijn spontaniteit vertel ik haar dat ze mij altijd mag bellen als ze niemand heeft. Ik wil het op z’n minst overwegen vertel ik haar. We nemen daarna afscheid en ik ga samen met Naomi op weg naar Namen, onze eindbestemming van die dag.

Een paar weken later nemen we opnieuw afscheid van Bernadette. Dit keer heb ik de sleutel van haar huis in mijn hand. Het ontroert mij, zoveel warmte en vertrouwen. Vlak voordat wij de sleutel overhandigd kregen, kregen wij te horen dat ze zo blij is dat we haar aanbod aannemen. Ze vertelt ons dat ze de eerste avond dat we elkaar spraken gelijk een goed gevoel had gekregen en daardoor zoveel vertrouwen voelt. De ontmoeting had indruk op haar gemaakt.

Bernadette gaat binnenkort vier weken naar Turkije om daar als vrijwilliger te gaan werken in het aardbevingsgebied. Veel kinderen in die regio zijn getraumatiseerd en ze wil hen graag een moment van lichtheid geven door samen met hen muziek te maken. Dat voelt beter voor haar dan simpelweg geld geven omdat ‘Je nooit weet wat er dan met het geld gebeurt en of het aankomt op de plek waar het nodig is.” Kort na onze ontmoeting kwam deze mogelijkheid op haar pad en vandaar dat ze ons vier dagen na de eerste ontmoeting haar huis aanbod. 

Oh ja en de tuin: “één keer in de twee weken het gras maaien is meer dan genoeg hoor, geniet vooral van deze plek”. Met een gevoel van dankbaarheid rijden we weg met de sleutel, tot snel mooi plekje!